Znowu miałem gości

18 października, 2008 · Filed under Czas wolny, Inni wolontariusze, Ludobójstwo · Tagged akagera park, Ludobójstwo, turystyka, uganda

Gdzieś – albo w treści któregoś postu, albo w komentarzu – przebąknąłem, że mam mieć gościa – panią redaktor z polskiego radia. Odwiedziny mają już czas przeszły i na dodatek liczbę mnogą.

Na dwa dni z dokładką do Rwandy wpadły dwie zabiegane dziewczyny. Hela, która jest reporterką polskiego radia w Ugandzie, obecnie robiącą materiały dla mojej ulubionej radiowej Trójki (pewnie jak i ja przed jej usłyszeniem zastanawiacie się teraz czy to ta Helen z listy przebojów, ale podrażnię się i nie zdradzę). Oraz Ania, która jest wolontariuszką w Ugandzie. Spotkaliśmy się pod sklepem Nakumat (to międzynarodowa sieć sklepów w Afryce, w Kigali obecna od kilku tygodni) gdzie dziewczyny bardzo się ucieszyły na widok pieczywa. W ogóle bardzo Rwandę w porównaniu z Ugandą komplementowały. Głównie za czystość i organizację. Cóż, widać muszę trochę po Afryce pojeździć, bo Rwandę porównując z Polską mogę za to samo jedynie skarcić.

Helena zaimponowała mi dwoma rzeczami: w czasie pobytu ekspresją swojego obeznania z Afryką. Rozmawialiśmy w sumie krótko, ale dużo się dowiedziałem. Druga rzecz to jej blog Mrówki w klawiaturze. Bardzo, bardzo fajnie się czyta. Zazdroszczę jej talentu.

Z Anią okazało się, że możemy wspólnie powiedzieć „jaki ten świat mały”. Nie dość, że pochodzi spod mojego Białegostoku, to na dodatek jest teraz na wolontariacie razem z Przemkiem, którego poznałem na MSZ-owskim szkoleniu i którego blog znajdziecie w panelu obok.

Nie do końca to dobre miejsce na wtręt opowiedzianej przez dziewczyny historii o tym jak się poznały, ale lepszego miejsca nie będzie. Ania przed wyjazdem do Ugandy poszła do spowiedzi, między innymi przyznała się w trakcie niej dokąd jedzie i… od księdza dostała email do Heli. Okazało się, że w tym samym konfesjonale przed wyjazdem spowiadała się też Hela. Jaki ten świat mały.

Po zakupach dziewczyny poleciały do Informacji Turystycznej (nawet nie wiedziałem, że takowa jest w Kigali), ja wysłałem w końcu pocztówki i też udałem się do IT – długo im zajęło planowanie tam swojego krótkiego pobytu. Zapadła decyzja, że najpierw jadą ze mną do Nyamaty zwiedzić Memorial Site, potem wracają do Kigali zwiedzić znów Memorial Site, a na następny dzień zwiedzanie przyrody – któryś z parków – na które postarają się też i mnie zabrać.

Helena i Ania w busie do Nyamata

Nyamata Memorial Site opisywać znów nie będę. Dodam tylko jedną obserwację: tym razem poszedł z nami Paul, ale nie zdecydował się wejść do środka krypty. Rozumiem.

I tyle. Pojechały razem z Paulem do Kigali. Wieczorem na GG dowiedziałem się, że raczej do parku (i to tego o którym marzę – Akagera Park) pojadą beze mnie. Zabrać miał je tam ksiądz z parafii, w której spały, ale postawił twardy warunek, że wyjazd o 6.30 i ani chwili później. Tymczasem pierwszy bus, którym mógłbym dotrzeć do Kigali wyrusza właśnie o 6.30 i na miejscu byłby zapewne dobre kilkanaście minut po siódmej.

* * *

No cóż, jakieś fatum wisi nade mną. To już moje drugie podejście do tego parku, miałem zamiar jechać w poprzedni weekend ale też się nie udało (względy oczywiście głównie finansowe, bo samo dotarcie tam trwa i kosztuje). Tym razem prawie miałem za darmo transport, ale…

* * *

Ciekawostka językowa. Wielokrotnie łapałem się na tym, że mówiłem do nich po angielsku. Ciekaw jestem czy jak wrócę do Polski też to będę miał. Już jakiś czas temu zauważyłem, że spora część myśli w mojej głowie – zwłaszcza tych nieświadomych – jest też w języku angielskim.